Waar een wil is is een weg

Waar een wil is is een weg. Maar is dat wel zo? En hoe ver kom je werkelijk met wilskracht? Ik kan wel zeggen dat ik een vrouw met een sterke wil ben. Alles wat ik wil krijg ik zo’ n beetje voor elkaar. En dat komt omdat mijn wilskracht zó sterk is dat ik ver ga om mijn doelen te behalen. Naast hard werken geef ik niet op. Waar een ander misschien zou zeggen zo is het wel genoeg duw ik verder tot het gelukt is. Het resultaat is dat ik soms het onmogelijke voor elkaar krijg. Maar daar hangt ook een prijskaartje aan. Het kost namelijk ook wel iets. Leven op wilskracht betekent minder ruimte om dingen te laten gebeuren, te laten ontstaan en om dingen los te laten die misschien helemaal niet zo goed voor je zijn. En ik weet al jaren dat ik graag meer los zou willen laten. Ik wilde met mijn wilskracht leren loslaten. Ik las erover, ik zei het dagelijks hardop en zacht in mezelf en ik mediteerde erover. Maar snetverderrie het lukte me maar niet! Langzaam leer ik dat je met wilskracht niet kúnt loslaten. Omdat loslaten het tegenovergestelde is. Loslaten laat zich niet duwen of trekken. Loslaten komt op zijn eigen tijd. Net als zijn goede vriend acceptatie. Dat wat we niet kunnen veranderen laten we los en accepteren we. Dát wil ik denk ik dan want dat is de weg naar geluk en dat wíl ik! En met die gedachte zet ik het weer vast. Ach die lieve wil van mij. Ze is zo krachtig en toch ook zo kwetsbaar. Eigenlijk is ze het kind in mij wat gezien, gehoord, gelukkig en geliefd wil zijn. En dat mag ze zijn. Ik ben op ontdekkingsreis in een wereld van minder willen en deze wereld zit vol onverwachte verrassingen. Een wereld waar ik doorheen loop met mijn handen open en een glimlach op mijn gezicht. Al knijp ik soms mijn handen samen en bid ik. Dan bid ik dat alles heel mag zijn.