Een witte jurk

Een witte jurk drijft uitgespreid in het donkere water. Ik kijk om me heen langs het verlaten pad en zie niemand. Geen woest verdwaalde naakte vrouw, of een man die lege zakken weggooit. En toch drijft die witte jurk levenloos in het water. Ik kijk nog eens om me heen schud mijn hoofd en zeg hardop “doe niet zo gek die jurk is niet verloren in wanhoop, die drijft daar gewoon op haar eigen tijd”.

De volgende dag maak ik weer een wandeling en als vanzelf sta ik weer bij het donkere water maar ik zie de witte jurk niet. Een lichte teleurstelling maakt zich van me meester. Als ik verder loop zie ik haar. Ze is verder gedreven. Nog even wit maar in een andere bocht bewogen. Ik sta stil en bewonder haar ongewone zwijgzame verhaal in het gewone van de dag. Dan dringt de realiteit zich aan me op. Het is een stuk plastic. Waarschijnlijk van een vrachtwagen afgewaaid. Ik glimlach en bedank het stuk plastic voor haar wonderschone vermomming.