Een witte jurk
- Tet Rozendal
- 31 mrt 2018
- 1 minuten om te lezen
Een witte jurk drijft uitgespreid in het donkere water. Ik kijk om me heen langs het verlaten pad en zie niemand. Geen woest verdwaalde naakte vrouw, of een man die lege zakken weggooit. En toch drijft die witte jurk levenloos in het water. Ik kijk nog eens om me heen schud mijn hoofd en zeg hardop “doe niet zo gek die jurk is niet verloren in wanhoop, die drijft daar gewoon op haar eigen tijd”.
De volgende dag maak ik weer een wandeling en als vanzelf sta ik weer bij het donkere water maar ik zie de witte jurk niet. Een lichte teleurstelling maakt zich van me meester. Als ik verder loop zie ik haar. Ze is verder gedreven. Nog even wit maar in een andere bocht bewogen. Ik sta stil en bewonder haar ongewone zwijgzame verhaal in het gewone van de dag. Dan dringt de realiteit zich aan me op. Het is een stuk plastic. Waarschijnlijk van een vrachtwagen afgewaaid. Ik glimlach en bedank het stuk plastic voor haar wonderschone vermomming.
Recente blogposts
Alles weergevenIn de Gloria! Vandaag vier ik mijn zesendertigste verjaardag. Een dag om mijn geboorte en dus het leven te vieren. Ik ben wel eens...
Waar een wil is is een weg. Maar is dat wel zo? En hoe ver kom je werkelijk met wilskracht? Ik kan wel zeggen dat ik een vrouw met een...
“ De waarde van niets doen “ Mijn leven bestond uit doen! Wanneer dat precies begon zou ik eerlijk gezegd niet weten. Ik hield van jongs...
Commenti