In de gloria!
In de Gloria!
Vandaag vier ik mijn zesendertigste verjaardag. Een dag om mijn geboorte en dus het leven te vieren. Ik ben wel eens nonchalant met dergelijke dagen omgegaan. Niet zo nodig, niet zo belangrijk, niet veel zeggend. Omdat ik me er niet zo verheugd bij voelde als toen ik kind was. Niet dat ik er moeite mee heb om mijn leeftijd omhoog te zien gaan. Ik geloof dat ik me als mens meer op mijn gemak voel nu ik ouder word. Als kind dacht ik al dat het lichaam van een oude vrouw me beter zou passen dan dat van een jonge deerne. Op mijn zesendertigste ben ik nog best een enigszins jonge deerne en ik ben benieuwd hoe het is als ik een oude vrouw ben. Als het me gegeven is om dat te worden tenminste. Want één van de dingen die ik in mijn vijfendertigste levensjaar geleerd heb is dat het leven niet vanzelfsprekend is. Een ongeval kan alles in één klap veranderen. Het afgelopen jaar heb ik me aan mijn vingertoppen aan het leven vastgegrepen. Met mijn voeten bungelend boven de afgrond. Het was op de momenten dat ik de moed verloor en mijn oneindige doorzettingsvermogen bijna als een vogeltje uit mijn borst vloog dat ik ze hoorde zingen. Mijn geliefden, mijn helpers, mijn aanmoedigers. Want “ Liefde is het leren van het lied in iemands hart en het voor ze te zingen als zij het vergeten zijn” - M.K Asante-. En zo werd het meest afschuwelijke jaar van mijn leven ook het jaar van de meest intense liefde. Het zijn lessen die je liever leert op hoogbejaarde leeftijd. Maar ook jonge mensen maken dingen mee waar ze wijzer van worden dan ze zouden willen. Ik heb het geluk dat mijn zesendertigste levensjaar naar alle waarschijnlijkheid eenvoudiger zal worden omdat mijn koppie het zo goed doet. Er worden weer nieuwe verbindingen gemaakt in mijn hersenen en ik blijf vooruit gaan. Maar daardoor realiseer ik me des te meer dat niet iedereen dat geluk heeft. Er zijn veel mensen die door ziekte, verlies of ongelukken blijvend zo ernstig veranderen dat ze het leven zoals ze dat kennen niet meer voort kunnen zetten. Zij moeten iedere dag opnieuw keihard werken om van het leven een menswaardig bestaan te maken. En ik weet nu dat dát een ontzettend moeilijke opdracht is. Het zijn de mensen die vaak vergeten worden in onze succes maatschappij. Want iedere dag ondanks alles een glimlach op je gezicht toveren en van jezelf en het leven houden zoals dat nu is dat is een enorme prestatie. Al is daar dan geen quote 500 voor. Op mijn zesendertigste verjaardag gaan mijn gedachten dan ook uit naar iedereen waarvan het lichaam of de geest niet functioneert zoals je zo graag zou willen. Vandaag zing ik voor mij en voor jullie in de gloria in de gloria in de gloria!